Η αρχή της βόλτας...

Τώρα είναι σα να μιλώ σε καθρέπτη...

Βρισκόμουν σε μικρή ηλικία. Προσπαθούσα να μάθω πράγματα, να ρουφήξω σαν σφουγγάρι εικόνες, λέξεις, σκέψεις, μικρές καθημερινές σοφίες. Αλλά ο χρόνος περνούσε και κλεινόμουν. Στην αρχή, δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Απομακρυνόμουν απ' οτιδήποτε εγκόσμιο. Φοβήθηκα. Πώς να αντιμετώπιζα κάτι που δεν μπορούσα να ελέγξω; Κάτι που οδηγούσε στο περιθώριο μιας ακατανόητης διαφορετικότητας; Κοίταζα το πρόσωπό μου στον καθρέπτη και φοβόμουν το βλέμμα μου...

Μια επικίνδυνα ήρεμη μέρα, αποφάσισα να βγώ και να περπατήσω χωρίς σκοπό. Βρισκόμουν ακόμη σε μικρή ηλικία αλλά καταλάβαινα πολλά γύρω μου. Στενοχωριόμουν μόνο που δεν καταλάβαινα εμένα κι έπρεπε, παρόλ' αυτά, να υπάρχω για πάντα μαζί μου.

Περπάτησα λίγη ώρα. Κουράστηκα. Δεν ήθελα όμως να γυρίσω σπίτι. Δεν είχα τρόπο να προχωρήσω πιο πέρα, εκτός από το λεωφορείο. Απ' όλα τα λεωφορεία της πόλης ήξερα ότι το λεωφορείο της συγκεκριμένης γραμμής οδηγούσε στην πλευρά της πόλης όπου υπάρχουν μόνο παλιά, τεράστια εγκαταλελειμμένα κτίρια.

Ανέβηκα. Κατέβηκα μετά από μισή ώρα.

Δεν είχε πολλούς ανθρώπους εκεί. Όσοι όμως υπήρχαν δεν χαμογελούσαν. Το πρόσωπό τους έδειχνε ότι δεν είχαν χαμογελάσει ποτέ. Δεν είχαν καμιά ρυτίδα γύρω σπό το στόμα. Αλλά το βλέμμα τους ήταν ήρεμο. Επικίνδυνα ήρεμο.

Έπρεπε να προχωρήσω και να χωθώ ανάμεσα στα κτίρια.

Δεν μπορώ ακόμη να πω τί είδα.

Όχι ακόμη

Χειμώνας στη σκοτεινή πόλη

Ο χειμώνας έφτασε για τα καλά.

Ο ήλιος όμως παραμονεύει πίσω από τα σύννεφα για να μας κάνει να ξεχνάμε τις εποχές και να λησμονούμε τις μνήμες που τις συνοδεύουν.

Κοιτώντας παλιές φωτογραφίες, θυμάσαι και αναπολείς: «ήταν άνοιξη του 1992 τότε..., μια φθινοπωρινή μέρα του 1997..., ένα χειμωνιάτικο βράδι λίγα χρόνια πριν...»

Οι φωτογραφίες σου δεν έχουν πια εποχές...

Εκτός πραγματικότητας...

Χθες βράδυ έκανα πάλι την καθιερωμένη μου βόλτα. Χωρίς ανθρώπινη συντροφιά, όπως πάντα. Και ήταν πιο ζωντανά από ανθρώπους τα πράγματα που είδα... Ήταν πιο σημαντικά από ανθρώπινα τα συναισθήματα που ένιωσα...

Μια μοναχικη πορεία δεν είναι πάντα στόχος επιλογής. Συχνά είναι αποτελεσμα απογοήτευσης. Στην αρχή είναι δύσκολα. Δύσβατος ο δρόμος, άγνωστος, με εκπλήξεις. Κανείς δεν σε πληγώνει. Δεν υπάρχει κανείς να σε κάνει να νιώσεις όμορφα, ωστόσο. Είναι το τίμημα της αποστασιοποίησης σε έναν κόσμο κοινωνικό, γεμάτο ανθρώπινες σχέσεις, εμπειρίες, ανταλλαγές. Δύσκολο το συναίσθημα της παντελούς έλλειψης ανθρώπων. Οι απλές και αναγκαίες καθημερινές συζητήσεις είναι αναπόφευκτες. Το ίδιο και οι προσπάθειες άλλων να σε πλησιάσουν, να έρθουν κοντά σου, να μπουν στην ψυχή σου. Η νύχτα όμως με βρίσκει στην απομόνωση. Μια επιλογή ζωής. Και τότε, ξεπηδά ο κόσμος που έπρεπε να υπάρχει. Όπως αυτός των Virgin Suicides.

Η νύχτα και τα φώτα της είναι η κινητήρια δύναμη της σκέψης και της φαντασίας. Το απόλυτο σκοτάδι είναι ο κριτής των συναισθημάτων που ορθώνονται αλώβητα, αγνά, αληθινά.

Είναι όλα αυτά τόσο ακραία και απαισιόδοξα;

Όχι...

Είναι δύναμη επιβίωσης...

Μου χαρίζουν το χαμόγελο που μου έλειπε τόσον καιρό...

Μεταμορφώνονται σε νεύρα που μεταφέρουν μηνύματα πραγματικότητας...

Νύχτα---Φώτα---Βόλτα---Κενό---Λάθος---Σωστό---ΑΡΧΗ

Η Αποψινή Νύχτα

Είμαι στο γραφείο. Ταξινομώ. Έχω ένα μικρό βιβλιαράκι στο συρτάρι μου, γεμάτο σύντομες νουβέλες. Κάθε φορά που βρίσκω λίγο χρόνο, διαβάζω μερικές αράδες, ίσα ίσα για να μεταφερθώ σε έναν άλλο κόσμο, μακριά από το μπεζ και το γκρι, από το μέταλλο και το πλαστικό που με περιβάλλει. Η νουβέλα που διαβάζω τώρα μιλά για μοναχικούς ανθρώπους. Μιλά για ανθρώπους που αισθάνονται δύναμη και πάθος να τους πλημμυρίζουν αλλά δεν έχουν κανέναν για να το εκφράσουν και να το καταλάβει. Κάθε φορά που τείνω να ταυτιστώ, σημαίνει η ώρα να συνεχίσω την άχαρη δουλειά μου. Ίσως να είναι επίτηδες έτσι, ίσως μια ανεξήγητη συμπτωματική δύναμη αποτρέπει την ταύτισή μου, για να με σώσει από την πλημμύρα.

Απόψε τη νύχτα περιμένω πάλι τα ίδια συναισθήματα. Στο σπίτι, στο σκοτεινό σπίτι, θα νιώσω την ίδια μοναξιά. Πάει πολύς καιρός από τότε που αντάλλαξα μια κουβέντα που να μην είναι τυπική. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά.

Μερικές φορές η μοναξιά δεν είναι τόσο γλυκιά...

Μονολογώντας...

Είσαι μακριά...

Είναι χειμώνας και το σώμα μου κρυώνει. Το μυαλό μου δε λειτουργεί, δίνει απαντήσεις μόνο στις απορίες μου για σένα... Δίνει τις λάθος απαντήσεις...

Είσαι μακριά...

Κάθε μέρα προσπαθώ να θυμάμαι όλο και λιγότερα από μας... Όσο πιο πολύ πασχίζω να ξεχάσω εσένα, τόσο πιο πολύ θυμάμαι εμένα... μαζί σου

Είσαι μακριά...

Το κρεβάτι μου είναι σαν εδώλιο... Όταν γέρνω πάνω του δικάζομαι... Χωρίς να έχω φταίξει

Είσαι μακριά...

Ποτέ άλλοτε μια τέτοια θλίψη δεν μου πρόσφερε τόση ευτυχία...

Είσαι πολύ μακριά....