Εκτός πραγματικότητας...

Χθες βράδυ έκανα πάλι την καθιερωμένη μου βόλτα. Χωρίς ανθρώπινη συντροφιά, όπως πάντα. Και ήταν πιο ζωντανά από ανθρώπους τα πράγματα που είδα... Ήταν πιο σημαντικά από ανθρώπινα τα συναισθήματα που ένιωσα...

Μια μοναχικη πορεία δεν είναι πάντα στόχος επιλογής. Συχνά είναι αποτελεσμα απογοήτευσης. Στην αρχή είναι δύσκολα. Δύσβατος ο δρόμος, άγνωστος, με εκπλήξεις. Κανείς δεν σε πληγώνει. Δεν υπάρχει κανείς να σε κάνει να νιώσεις όμορφα, ωστόσο. Είναι το τίμημα της αποστασιοποίησης σε έναν κόσμο κοινωνικό, γεμάτο ανθρώπινες σχέσεις, εμπειρίες, ανταλλαγές. Δύσκολο το συναίσθημα της παντελούς έλλειψης ανθρώπων. Οι απλές και αναγκαίες καθημερινές συζητήσεις είναι αναπόφευκτες. Το ίδιο και οι προσπάθειες άλλων να σε πλησιάσουν, να έρθουν κοντά σου, να μπουν στην ψυχή σου. Η νύχτα όμως με βρίσκει στην απομόνωση. Μια επιλογή ζωής. Και τότε, ξεπηδά ο κόσμος που έπρεπε να υπάρχει. Όπως αυτός των Virgin Suicides.

Η νύχτα και τα φώτα της είναι η κινητήρια δύναμη της σκέψης και της φαντασίας. Το απόλυτο σκοτάδι είναι ο κριτής των συναισθημάτων που ορθώνονται αλώβητα, αγνά, αληθινά.

Είναι όλα αυτά τόσο ακραία και απαισιόδοξα;

Όχι...

Είναι δύναμη επιβίωσης...

Μου χαρίζουν το χαμόγελο που μου έλειπε τόσον καιρό...

Μεταμορφώνονται σε νεύρα που μεταφέρουν μηνύματα πραγματικότητας...

Νύχτα---Φώτα---Βόλτα---Κενό---Λάθος---Σωστό---ΑΡΧΗ