Η Αποψινή Νύχτα

Είμαι στο γραφείο. Ταξινομώ. Έχω ένα μικρό βιβλιαράκι στο συρτάρι μου, γεμάτο σύντομες νουβέλες. Κάθε φορά που βρίσκω λίγο χρόνο, διαβάζω μερικές αράδες, ίσα ίσα για να μεταφερθώ σε έναν άλλο κόσμο, μακριά από το μπεζ και το γκρι, από το μέταλλο και το πλαστικό που με περιβάλλει. Η νουβέλα που διαβάζω τώρα μιλά για μοναχικούς ανθρώπους. Μιλά για ανθρώπους που αισθάνονται δύναμη και πάθος να τους πλημμυρίζουν αλλά δεν έχουν κανέναν για να το εκφράσουν και να το καταλάβει. Κάθε φορά που τείνω να ταυτιστώ, σημαίνει η ώρα να συνεχίσω την άχαρη δουλειά μου. Ίσως να είναι επίτηδες έτσι, ίσως μια ανεξήγητη συμπτωματική δύναμη αποτρέπει την ταύτισή μου, για να με σώσει από την πλημμύρα.

Απόψε τη νύχτα περιμένω πάλι τα ίδια συναισθήματα. Στο σπίτι, στο σκοτεινό σπίτι, θα νιώσω την ίδια μοναξιά. Πάει πολύς καιρός από τότε που αντάλλαξα μια κουβέντα που να μην είναι τυπική. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά.

Μερικές φορές η μοναξιά δεν είναι τόσο γλυκιά...