The Festival

Γιορτές.....

Δυσκολεύομαι μερικές φορές να καταλάβω τι συμβαίνει στους ανθρώπους μέρες σαν κι αυτές. Είναι λες και κάποια μυστική, απωθημένη στις αβύσσους του ασυνειδήτου, πλευρά των ανθρώπων ξυπνά στις ψυχές τους. Τα βλέμματά τους είναι διαφορετικά, η χροιά της φωνης τους γίνεται πιο γλυκιά, οι κινήσεις τους λιγότερο βεβιασμένες και νευρικές. Πολλοί όμως προσπαθούν να κρύψουν την μελαγχολία του εφήμερου των εορτών, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Το βλέπω στα μάτια τους. Σκέφτονται την επαναφορά στην βίαιη και σκληρή καθημερινότητα, στον ατέρμονο αγώνα της επιβίωσης με αξιοπρέπεια...

Κι εγώ μελαγχολώ. Αλλα για διαφορετικό λόγο. Επειδή θα ήθελα να είναι λίγο πιο έντονες αυτές οι μέρες. Λίγο πιο ζωντανές, με κόσμο γύρω από το τζάκι, γέλια, στολίδια, δώρα, μερικά ποτήρια κρασί και ανθρώπους, όπως γινόταν πιο παλιά. Σήμερα, οι άνθρωποι είναι πιο κλειστοί, πιο μαζεμένοι, πιο καχύποπτοι. Δεν πειράζει. Τους καταλαβαίνω. Και φέτος θα υπάρχουν λίγοι και εκλεκτοί με τους οποίους θα περάσουμε μεγάλες στιγμές και μικρές αιωνιότητες.

Ετοιμάζομαι σιγά σιγά για τη γνωστή βόλτα στη γειτονιά. Σε μια ώρα, όταν θα αρχίσει να σκοτεινιάζει, θα ξεμυτίσω στον στολισμένο κόσμο. Φώτα, φωτάκια, λαμπάκια, μελωδίες, χαμόγελα. Το περπάτημα θα είναι απολαυστικό απόψε. Ίσως να κάνω την παλιά διαδρομή, ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα σπίτια της γειτονιάς. Εκείνα με τα σπασμένα τζάμια και τα ξεχαρβαλωμένα παντζούρια. Θα κουβαλώ και μερικά κομμάτια χαρτί μαζί μου. Κι ένα μολυβάκι. Μπορεί να σταθώ λίγο περισσότερο κάτω από την λάμπα που σβήνει...

Καλές γιορτές σε όλους...