Φωτιά

Φωτιά. Το όπλο των θαρραλέων αλλά, όπως αποδείχτηκε, και των δειλών. Το όπλο της ευφυίας αλλά και της αποκοτιάς. Η αιτία της ζωής αλλά και του θανάτου. Αγαπήθηκε και μισήθηκε για τους ίδιους λόγους. Και τώρα έμεινε να μας θυμίζει μόνο το θάνατο.

Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτές τις μέρες άλλαξαν πολλά μέσα μου. Είδα τη ζωή να φεύγει τόσο εύκολα, τόσο άλογα, τόσο ανεξήγητα... συνέβη και στο παρελθόν αλλά τώρα η αλλαγή ήταν οριστική...

Ποιος άνθρωπος έχει τέτοια ψυχή και τέτοια σκέψη ώστε να πράττει ιδιοτελώς αδιαφορώντας για το αν θα χαθούν ζωές; Πώς μπορούν και κοιμούνται ήσυχοι οι υπαίτιοι της καταστροφής, των χαμένων ζωών, των παιδιώ που βρέθηκαν καμένα στην αγκαλιά της μητέρας τους; Ποιοι τόλμησαν, ποιοι μπόρεσαν να φέρουν την καταστροφή με τα ίδια τους τα χέρια, τόσο ανάλγητα, τόσο σκληρά...

Τις τελευταίες μέρες κλαίω... Κλαίω συχνά, κλαίω πολύ, κλαίω ασταμάτητα...

Ο ύπνος μου δεν είναι πια ο ίδιος...

Ποιοι είναι αυτοί; Πώς μπόρεσαν; Τι κουβαλούν στην άρρωστη από την κερδοσκοπία και την καιροσκοπία ψυχή τους;

Γιατί τους αφήνουν οι υπεύθυνοι ατιμώρητους;

Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι;

Σε τι κόσμο ζούμε;

Αραγε είδα ποτέ κάποιον από αυτούς στο δρόμο;

Ψυχή μου, μυαλό μου, βοηθήστε με... φέρτε στη μνήμη μου πρόσωπα, πείτε μου ποιοι είναι οι φταίχτες, δείξτε μου...

Δεν μπορώ πια να ζω εδώ...

Κλαίω... Κλαίω μαζί με τους επιζώντες αυτής της ανείπωτης δυστυχίας...

Μαζί με αυτούς που έγιναν απόκληροι και δυστυχισμένοι, εξαιτίας της αλαζονείας και της αδιαφορίας των κτηνών...

Κλαίω...

Δεν αντέχω άλλο...