Η αρχή της βόλτας...

Τώρα είναι σα να μιλώ σε καθρέπτη...

Βρισκόμουν σε μικρή ηλικία. Προσπαθούσα να μάθω πράγματα, να ρουφήξω σαν σφουγγάρι εικόνες, λέξεις, σκέψεις, μικρές καθημερινές σοφίες. Αλλά ο χρόνος περνούσε και κλεινόμουν. Στην αρχή, δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Απομακρυνόμουν απ' οτιδήποτε εγκόσμιο. Φοβήθηκα. Πώς να αντιμετώπιζα κάτι που δεν μπορούσα να ελέγξω; Κάτι που οδηγούσε στο περιθώριο μιας ακατανόητης διαφορετικότητας; Κοίταζα το πρόσωπό μου στον καθρέπτη και φοβόμουν το βλέμμα μου...

Μια επικίνδυνα ήρεμη μέρα, αποφάσισα να βγώ και να περπατήσω χωρίς σκοπό. Βρισκόμουν ακόμη σε μικρή ηλικία αλλά καταλάβαινα πολλά γύρω μου. Στενοχωριόμουν μόνο που δεν καταλάβαινα εμένα κι έπρεπε, παρόλ' αυτά, να υπάρχω για πάντα μαζί μου.

Περπάτησα λίγη ώρα. Κουράστηκα. Δεν ήθελα όμως να γυρίσω σπίτι. Δεν είχα τρόπο να προχωρήσω πιο πέρα, εκτός από το λεωφορείο. Απ' όλα τα λεωφορεία της πόλης ήξερα ότι το λεωφορείο της συγκεκριμένης γραμμής οδηγούσε στην πλευρά της πόλης όπου υπάρχουν μόνο παλιά, τεράστια εγκαταλελειμμένα κτίρια.

Ανέβηκα. Κατέβηκα μετά από μισή ώρα.

Δεν είχε πολλούς ανθρώπους εκεί. Όσοι όμως υπήρχαν δεν χαμογελούσαν. Το πρόσωπό τους έδειχνε ότι δεν είχαν χαμογελάσει ποτέ. Δεν είχαν καμιά ρυτίδα γύρω σπό το στόμα. Αλλά το βλέμμα τους ήταν ήρεμο. Επικίνδυνα ήρεμο.

Έπρεπε να προχωρήσω και να χωθώ ανάμεσα στα κτίρια.

Δεν μπορώ ακόμη να πω τί είδα.

Όχι ακόμη