Κυριακή και σχόλη

Καλησπέρα σε όλους!
Μια πολύ όμορφη Κυριακή είναι η σημερινή!
Ξύπνησα πρωί πρωί, πήρα την εφημερίδα μου και πήγα μια βόλτα στο πάρκο. Ήταν υπέροχα! Κι άλλοι είχαν την ίδια ιδέα με μένα! Λιαζόντουσαν σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή! Η κυρία που φέρνει το μικροσκοπικό σκυλάκι της βόλτα ήταν, όπως πάντα, εκεί. Το ίδιο και ο κύριος που διαβάζει την εφημερίδα του στο ξεθωριασμένο πράσινο παγκάκι του πάρκου. Νομίζω πως οι δυο τους γνωρίζονται πολλά χρόνια. Ίσως και να συνδέθηκαν ερωτικά κάποτε, γιατί έχουν μια περίεργη οικειότητα όταν χαιρετιούνται. Μου αρέσει πολύ να βλέπω τέτοιες εικόνες. Εικόνες ανθρώπων που δεν άφησαν το χρόνο να σβήσει τις μνήμες και τα συναισθήματα της ψυχής. Ζηλεύω πολύ τους ανθρώπους που έχουν το θάρρος και τη δύναμη να συμφιλιώνονται και να ζουν με τέτοιες αναμνήσεις, χωρίς να αισθάνονται δυστυχισμένοι ή μετανιωμένοι για πράγματα που έκαναν. Μακάρι όλοι να μετανιώνουν μόνο για αυτά που σχεδίαζαν να κάνουν και δεν έκαναν.
Πιστεύω ότι τα λάθη είναι οι λύσεις του αβέβαιου μέλλοντος. Τυχαίνει να είναι λάθη γιατί δε συνέβησαν τη σωστή στιγμή. Σε κάποια άλλη στιγμή είναι σωστά. Είναι καλό να κάνουμε λάθη, νομίζω. Είναι καλό να ρισκάρουμε κι ας αποτυγχάνουμε. Πιστεύω πως αν δε ρίσκαρα, δε θα μπορούσα να σκέφτομαι όλα αυτά τα πράγματα χωρίς να πληγώνομαι. Μπορεί και να μην έγραφα τώρα αυτές τις γραμμές. Εσείς ρισκάρατε ποτέ; Ποιο ήταν το πιο δυνατό και τολμηρό ρίσκο που πήρατε; Πέτυχε ή όχι; Πώς νιώθατε μετά;

Ξεκίνημα και συναπάντημα

Αυτό είναι το πρώτο μου κείμενο. Δεν ξέρω αν θα το διαβάσει κανείς. Αποφάσισα να γράφω τις σκέψεις μου σε ένα blog, αντι να τις μαζεύω σε χαρτιά πεταμένα εδώ κι εκεί στο σπίτι, θαμμένα σε συρτάρια και κουτιά. Επειδή καμιά φορά χρειάζομαι τις σκέψεις, τις προτάσεις, τις γνώμες και τον αντίλογο άλλων ανθρώπων για να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να πλησιάσω την ολοκλήρωσή μου ως ψυχή.
Το σπίτι μου είναι μικρό, παλιό και ήσυχο. Ξυπνώ κάθε πρωί να πάω στη δουλειά μου. Ευθύνη μου είναι η ταξινόμηση εγγράφων κυρίως αλλά και οτιδήποτε περιλαμβάνει χαρτούρα. Στείρα δουλειά, βαρετή αλλά μου δίνει ψωμί να τρώω. Η πιο ωραία στιγμή είναι το 10λεπτο διάλειμμα. Μαζευόμαστε όλοι οι υπάλληλοι του γραφείου και προσπαθούμε μέσα στο λίγο χρόνο που έχουμε να ανταλλάξουμε μερικές ανθρώπινες κουβέντες πριν γυρίσουμε στο πόστο μας.
Το μεσημέρι επιστρέφω σπίτι. Έχω ένα μικρό αυτοκίνητο. Ευτυχώς που έχω και αυτό και γλιτώνω λίγο χρόνο από το πηγαινε-έλα στη δουλειά. Το φροντίζω όσο μπορώ, για να συνεχίσω να το έχω. Καμιά φορά πηγαίνω μικρές, σύντομες εκδρομές. Χθες πέρναγα από μια μικρή επαρχιακή πόλη και σταμάτησα για ένα καφέ εκεί. Τέτοιες στιγμές μου αρέσουν.
Τα βράδια διαβάζω βιβλία ή βλέπω τηλεόραση. Για να ξεκουραστώ καλύτερα, ακούω μουσική. Μου αρέσει πολύ η μουσική του μεσοπολέμου, αυτή που ακουγόταν στα καμπαρέ της εποχής. Με ξεκουράζει και μου δημιουργεί μια νοσταλγική διάθεση. Δεν ξέρω γιατί όμως.
Συχνά κοιτώ έξω από το παράθυρο και ονειρεύομαι με ανοιχτα τα μάτια. Τα καλύτερα όνειρα μου τα έχω δει με ανοιχτά μάτια. Γελάω με τα παιδιά της γειτονιάς που παίζουν και πειράζουν το ένα το άλλο. Το βράδυ, όταν πέφτει το σκοτάδι και μένουν μόνο τα πορτοκαλί φώτα του δημόσιου φωτισμού, αρχίζω και ονειρεύομαι. Το πιο συχνό μου όνειρο είναι η ζωή που θα ζούσα αν δεν είχα κάνει κάποιες λάθος επιλογές. Μου αρέσει αυτό το όνειρο, δεν με κάνει να αισθάνομαι άσχημα.
Είναι αρχή ακόμη και δεν ξέρω αν αυτά που γράφω θα μείνουν μεταξύ εμένα και του εαυτού μου. Αν γίνει έτσι, τότε είναι σα να μην τα έχω γραψει ποτέ.
Καλησπέρα σε όσους βρίσκονται εκεί έξω.

This is a test post. Over.