Scripta et Verba

Το φθινόπωρο είναι για μένα η πιο δημιουργική περίοδος του έτους...

Όταν πέφτει η θερμοκρασία και μετριάζεται το φως το καυτού ήλιου, τότε λες και κάτι μαγικό συμβαίνει και τα πράγματα γύρω μου φαίνονται πιο καθαρα. Μαζί τους καθαρίζει και το μυαλό μου και οι σκέψεις μου συγκροτούνται...

Δημιουργική περίοδος... τώρα συνειδητοποιώ ότι τη φράση αυτή την έχω δει μόνο γραμμένη, σε παλιά βιβλία ή σε ρετροσπεκτίβες... δεν την έχω ακούσει ποτέ, δεν ξέρω τον ήχο της...

Υπάρχουν και άλλες εκφράσεις και λέξεις που έχω δει μόνο γραμμένες αλλά δεν έχω ακούσει ειπωμένες...

Υπάρχουν μερικές που έχω δει γραμμένες και έχω ακούσει να βγαίνουν από το στόμα κάποιου...

...μια από αυτές είναι η φράση «σ' αγαπώ»...

Περίεργο...

κάθε φορά που άκουγα τη φράση αυτή, ήταν ψέμα...

τη μοναδική φορά που την είδα γραμμένη, για μένα, δεν πίστεψα ότι ήταν αλήθεια...

Φωτιά

Φωτιά. Το όπλο των θαρραλέων αλλά, όπως αποδείχτηκε, και των δειλών. Το όπλο της ευφυίας αλλά και της αποκοτιάς. Η αιτία της ζωής αλλά και του θανάτου. Αγαπήθηκε και μισήθηκε για τους ίδιους λόγους. Και τώρα έμεινε να μας θυμίζει μόνο το θάνατο.

Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτές τις μέρες άλλαξαν πολλά μέσα μου. Είδα τη ζωή να φεύγει τόσο εύκολα, τόσο άλογα, τόσο ανεξήγητα... συνέβη και στο παρελθόν αλλά τώρα η αλλαγή ήταν οριστική...

Ποιος άνθρωπος έχει τέτοια ψυχή και τέτοια σκέψη ώστε να πράττει ιδιοτελώς αδιαφορώντας για το αν θα χαθούν ζωές; Πώς μπορούν και κοιμούνται ήσυχοι οι υπαίτιοι της καταστροφής, των χαμένων ζωών, των παιδιώ που βρέθηκαν καμένα στην αγκαλιά της μητέρας τους; Ποιοι τόλμησαν, ποιοι μπόρεσαν να φέρουν την καταστροφή με τα ίδια τους τα χέρια, τόσο ανάλγητα, τόσο σκληρά...

Τις τελευταίες μέρες κλαίω... Κλαίω συχνά, κλαίω πολύ, κλαίω ασταμάτητα...

Ο ύπνος μου δεν είναι πια ο ίδιος...

Ποιοι είναι αυτοί; Πώς μπόρεσαν; Τι κουβαλούν στην άρρωστη από την κερδοσκοπία και την καιροσκοπία ψυχή τους;

Γιατί τους αφήνουν οι υπεύθυνοι ατιμώρητους;

Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι;

Σε τι κόσμο ζούμε;

Αραγε είδα ποτέ κάποιον από αυτούς στο δρόμο;

Ψυχή μου, μυαλό μου, βοηθήστε με... φέρτε στη μνήμη μου πρόσωπα, πείτε μου ποιοι είναι οι φταίχτες, δείξτε μου...

Δεν μπορώ πια να ζω εδώ...

Κλαίω... Κλαίω μαζί με τους επιζώντες αυτής της ανείπωτης δυστυχίας...

Μαζί με αυτούς που έγιναν απόκληροι και δυστυχισμένοι, εξαιτίας της αλαζονείας και της αδιαφορίας των κτηνών...

Κλαίω...

Δεν αντέχω άλλο...

Σκονισμένα παγκάκια

Σήμερα, είδα έναν άστεγο να κοιμάται στις σκάλες ενός σχολείου. Δίπλα του κοιμόταν ένα μικρό, μαλλιαρό σκυλάκι ενώ ένα κλουβί με έναν μεγάλο πράσινο παπαγάλο βρισκόταν στο πλάι.

Χθές είδα πάλι εκείνον τον εγκαταλελειμμένο από τον κόσμο άνθρωπο, να πουλά χαρτομάντηλα στη συνηθισμένη του θέση, στο φανάρι μιας κεντρικής διασταύρωσης. Φορούσε τα ίδια ρούχα, μακριά και βρόμικα, κάτω από τον καυτό ήλιο. Το βλέμμα του δεν εστίαζε πουθενά, ήταν φανερό ότι βρισκόταν σε έναν άλλο κόσμο καθώς πάσχιζε να παρατείνει την εκεί παραμονή του αγοράζοντας εισιτήρια από τον δικό μας. Έκλαψα για λίγο, κρυφά, σε ένα σκονισμένο παγκάκι.

Πριν μια εβδομάδα συνάντησα μια ξυπόλητη τσιγγάνα σε ένα από τα στενά του κέντρου. Δεν ζητιάνευε, πουλούσε χαρτομάντηλα και αναπτήρες. Της έδωσα ένα νόμισμα. Επέμενε να πάρω οπωσδήποτε το πακέτο με τα μαντηλάκια. Δεν αρνήθηκα. Χάιδεψε τα μαλλιά μου για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και, χαμογελώντας, μου είπε: «ο έρωτας είναι στο δρόμο σου».

Γύρω μου αυτοκίνητα, σκόνη, βιαστικοί άνθρωποι, φασαρία. Κι εγώ, να κλαίω κρυφά σε σκονισμένα παγκάκια.

Καλημέρα, Καλησπέρα, Καληνύχτα

Καλημέρα...

Ήρθες κιόλας, τώρα που φεύγουν όλοι...

Έρχεσαι πάντα τέτοιες στιγμές. Σα να σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι. Δεν χαμογελάς ποτέ. Η ομορφιά σου αναβλύζει μέσα από το ανέκφραστο πρόσωπό σου. Λίγοι άνθρωποι μπορούν να την εντοπίσουν. Η ομορφιά σου είναι σαν λωτός, την καταβροχθίζω και ξεχνώ τα πάντα, όλα τα άσχημα, όλα τα ωραία. Θυμάμαι μόνο αυτά που γεννιούνται εκείνη τη στιγμή.

Δεν θέλω να χαμογελώ όταν σε βλέπω.

Ούτε κι εσύ θέλω να χαμογελάς...

Είναι πιο όμορφα έτσι...

Και τη νύχτα, η μοναξιά θα είναι το σκέπασμά μου...

Κρυώνω όμως και δεν μου φτάνει...

Δεν ξέρω πια τί να κάνω...

Ίσως να συνεχίσω να υπάρχω...

Ίσως να φύγω δια παντός...

Καλησπέρα...

Καληνύχτα...

Παράξενες Μέρες

Παράξενες μέρες...

Το κορμί μου κινείται ανυπόμονα σαν άγριο ζώο σε μεταλλικό κλουβί...

Το μυαλό μου σκέφτεται ατάραχο μέσα στη σύγχυση των λέξεων και των καταστάσεων...

Είναι πάντα όμορφες οι παράξενες μέρες...

Είναι πάντα διαφορετικές οι παράξενες μέρες...

Ξυπνώ μέσα στην ερήμωση και σκέφτομαι...

Πνίγομαι μέσα στην κομψότητα και χαίρομαι...

Λιώνω μέσα στο κενό και ευχαριστιέμαι...

Ζωγραφίζω μέσα στο μυαλό μου και πεθαίνω...

Είχα καιρό να αγγίξω ανθρώπινο χέρι...

Ήταν ωραία...

Κι όμως, σχεδόν πια δεν θυμάμαι...

Παράξενες μέρες...

Ιχνη

Πείτε μου κάτι. Γράψτε ό,τι θέλετε. Ό,τι σας κατέβει στο μυαλό. Μόνο να ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί μέσα...

Γράψτε ό,τι θέλετε. Μόνο γράψτε.

All Dead

All dead all dead
All the dreams we had
And I wonder why I still live on
All dead all dead
And alone I'm spared
My sweeter half instead
All dead
And gone
All dead...


Οι στίχοι των Queen συνοδεύουν τις σκέψεις μου, ταιριαστοί όσο τίποτε άλλο. Αυτό δεν είναι ένα απαισιόδοξο κείμενο, ούτε κατάθεση μιας θλιμμένης ψυχής. Είναι μόνο μερικές σκόρπιες σκέψεις. Αυτό μόνο.

Σκόρπιες σκέψεις έχουν όσοι προσδοκούν πολλά και δεν καταφέρνουν τίποτα. Όσοι νιώθουν πολλά και δεν εκφράζουν τίποτα. Όσοι αναζητούν πολλά και δεν βρίσκουν τίποτα. Έτσι κι εγώ. Σκόρπιες σκέψεις. Πολλές σκόρπιες σκέψεις. Αμέτρητες.


Κουράστηκα. Τόσο που αισθάνομαι ότι αυτό είναι το μόνο πράγμα που ξέρω να νιώθω.

Memories, my memories
How long can you stay
To haunt my days


Αν μου έδινε το τζίνι μια μόνο ευχή, θα ζητούσα να σβήσει όλες τις μνήμες μου. Μόνο το όνομά μου θέλω να θυμάμαι. Παλιά πίστευα ότι ένας άνθρωπος είναι αρκετός για να σκεπάσει, έστω, τις μνήμες μου. Τώρα πια καταλαβαίνω ότι δεν αρκεί.


All dead all dead
But I should not grieve
In time it comes to everyone
All dead all dead
But in hope I breathe
Of course I don't believe
You're dead
And gone
All dead
And gone

Καληνύχτα...